Секрет успеха придвинских механизаторов — добросовестный труд

Человек и его дело

Механізатар – прафесія, вартая сапраўднага мужчыны. У любое надвор’е ён шчыруе, не скардзіцца на капрызы прыроды, заўсёды старанны і адказны, самаадданы, працавіты і ўважлівы. Сёння мы пазнаёмім чытачоў з руплівым працаўніком ДП «ПалітаддзелецАгра». Механізатар Дзяніс Аляксандравіч Бадзяка заняты на касавіцы. У пачатку тыдня не толькі ў гаспадарцы, але і ў раёне ён быў лепшым на адвозцы зялёнай масы. Захацелася даведацца, ці ёсць які сакрэт такой паспяховай працы? Мужчына ўсміхнуўся і прызнаўся, што ніякага сакрэту няма, проста трэба шчыра працаваць, быць адказным за свае ўчынкі.


– Біяграфія ў мяне звычайная, – заўважае Дзяніс Аляксандравіч. – Я родам з вёскі. Нарадзіўся і пэўны час жыў у Вярхоўі, закончыў мясцовую школу, затым – Ульскае СПТВ. Працаваць пачаў у калгасе, затым служыў у Віцебску ў знакамітай 103-й брыгадзе. Пасля службы ў арміі вярнуўся на радзіму, зноў стаў механізатарам, на гэты раз месцам працы быў ільнозавод.


Трэба адзначыць, што менавіта тут ён і сустрэў свой лёс – каханую жанчыну. Ледзь пабачыўшы Ганну, мужчына адразу вырашыў: яна будзе яго жонкай. Так і адбылося. Зараз выхоўваюць 12-гадовую дачушку Дар’ю. У пошуках лепшага жыцця перайшоў на новае месца работы. У ДП «ПалітаддзелецАгра» працуе пяць гадоў, усе – на «МТЗ-2822». За гэты час усякае было: то дождж сярод спёкі, то нечакана падвядзе тэхніка – і ў самы гарачы час прыходзіцца яе рамантаваць.


– Вядома, жыць і працаваць у вёсцы нялёгка: практычна з ранку да позняга вечара знаходзішся на полі, – кажа мужчына. – За дзень, у залежнасці ад адлегласці, можна зрабіць прыкладна 14-15 ці 25-26 рэйсаў. Сёння пачалі закладваць новую траншэю, а яна невялікая, таму спадзяюся, што за дзень справімся. Ведаеце, працы шмат, не паспееш закончыць адну справу, як ужо чакае іншая. Увесну я быў заняты на падрыхтоўцы глебы. Зараз прыйшоў час корманарыхтоўкі. Азірнуцца не паспеем, як зноў трэба будзе ўзяцца за «КЧ-6» і рыхтаваць глебу да сяўбы. Аднак праца займае не ўсе думкі. Усё ж галоўнае для мяне – гэта сям’я, здароўе родных. Пра іх памятаеш штодзень, дзеля гэтага і жывеш, і працуеш.


Пасля гэтых слоў Дзяніс Аляксандравіч зноў вярнуўся ў кабіну магутнага «баявога» сябра, каб імчаць туды, на палеткі, дзе плённа праходзіць частка чалавечага жыцця, вуркоча тэхніка, шчыруюць механізатары, выконваючы сваю неабходную працу…



Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *