Цёмна ў хаце. Цёмна на вуліцы. Там, за вокнамі, ідзе дождж. Ён такі ж халодны, якім стала і маё сэрца. Сяджу за сталом, перад вачыма лічбы, лічбы, лічбы. Ізноў нічога не атрымліваецца. Спрабую рашыць задачу, але яна не даецца, адказ не супадае. Час ляціць хутка, прайшло некалькі гадзін, а мне яны здаліся хвілінамі. Адчуваю на сваёй галаве нечую руку. Падымаю галаву – вядома, гэта яна. Падышла нячутна, асцярожна.
– Мама, – шапчу ёй, – ты тут?
– Тут. Што ты, дачушка, не атрымліваецца што? – пытае, а сама ціхенька гладзіць мае валасы. Рука спрацаваная, натруджаная, але такая пяшчотная.
– Не атрымліваецца, мама, зусім нічога не атрымліваецца.
– Гэта бывае. Адпачні крыху, пасядзі, пагавары са мной, а потым, глядзіш, і атрымаецца.
Супакойвае мяне, абдымае, а ў самой сумныя, стомленыя вочы. Калі ж яны паспелі глыбока запасці ў вачніцы? Я гляджу ў іх і разумею, колькі бяссонных начэй яны правялі, колькі слёз пралілі над калыскай дзіцяці. Са здзіўленнем заўважаю, што і ў валасах маці ўжо праблісквае сівізна. Так рана… Яна ўсё больш і больш падфарбоўвае празрыстым срэбрам мяккія, доўгія валасы. Няўжо яна старэе, мая матуля, заўсёды такая маладая і жвавая? Не, для мяне яна заўсёды будзе маладая, нават калі галава стане белай, як снег. Я вельмі шкадую яе, бяру аберуч твар, цалую незвычайныя вочы. Шэрыя ці блакітныя? Здаецца, што яны ўвесь час змяняюць свой колер, цямнеюць ад крыўды і аж палаюць ад шчасця. На сонцы здаюцца празрыста блакітнымі, калі ж яно хаваецца за хмару, то шарэюць і матуліны вочы, але нават гэта не знішчае іх бляск, і маленькія зморшчынкі вакол іх паддаюцца прыгожымі.
Продолжить чтение