Рубрика: К 75-летию с начала Великой Отечественной войны

Далягляд з пагорку, дзе размяшчаўся гэты населены пункт, – сэрцу ўцеха. Рукой падаць – возера, за ім – бор. У далёкія часы аблюбавалі гэта месца людзі і пасяліліся тут. З гадамі вырасла і разбудавалася вёска. Назву ёй далі Каранёва. Напэўна таму, што з даўніх часоў жыхары каранямі прырасталі да гэтай зямлі.У мясцовым возеры, глыбіня якога больш за дваццаць метраў, яны лавілі рыбу, у лесе збіралі грыбы і ягады. Вялікую ўвагу ўдзялялі вядзенню асабістай гаспадаркі: вырошчвалі хлеб, разводзілі хатнюю жывёлу. Да вайны, як і ўсе на Прыдзвінні, жылі каранёўцы калектыўнай гаспадаркай. Хлебаробскай справе вучыліся ў бацькоў дзеці. Аб шчаслівым жыцці марылі людзі.
     Але не суджана было збыцца светлым марам. Вялікая Айчынная вайна паклікала на абарону Радзімы  і мужчын з вёскі Каранёва. Шмат хто з іх быў на франтах, а той, хто застаўся на акупіраванай ворагам тэрыторыі, неўзабаве браў у рукі зброю, уліваўся ў рады народных мсціўцаў. У вёсцы засталіся толькі старыя і дзеці.
    

Прэзідэнт Беларусі Аляксандр Лукашэнка 10 студзеня падпісаў указ «Аб устанаўленні юбілейнага медаля «70 год вызвалення Рэспублiкi Беларусь ад нямецка-фашысцкiх захопнiкаў».
  Дакументам зацверджаны Палажэнне аб юбілейным медалі, яго апісанне і ўзор пасведчання да яго.

Хутка мы будзем  адзначаць 70-годдзе вызвалення Беларусі ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў. Нялёгкай была гэтая справа – гнаць злога, азвярэлага ворага ў яго нару. Усюды ішлі моцныя баі. Маю родную прыдзвінскую зямлю вызвалялі воіны, дом якіх быў далёка ад Беларусі. Гэта былі сыны розных народаў, адны з якіх назаўсёды засталіся тут у брацкіх магілах пад сціплымі абеліскамі з чырвонай зоркай, а іншыя пайшлі на Захад вогненнымі дарогамі вайны.