В Витебском облисполкоме будут чествовать матерей

Новости района

Яна і цяпер знаходзіцца ў аддзеле ўзнагарод Дома ўрада Расійскай Федэрацыі, а магла ўпрыгожваць гімнасцёрку нашага земляка. Тым больш, што ордэн Чырвонага Сцяга быў адзіным з баявых узнагарод у камандзіра 6-й роты 118-га палка 54-й стралковай дывізіі капітана Цімафея Васільевіча Перагуда.


Ц. В. Перагуд нарадзіўся ў 1918 годзе ў вёсцы Ліхачы былога Стрэлішчанскага, а цяпер Соржыцкага сельсавета. З 1938-га – у радах Чырвонай Арміі, куды быў прызваны Бешанковіцкім райваенкаматам, на фронце – з 22 чэрвеня 1941 года.


Ёсць узнагародны ліст з апісаннем подзвіга нашага земляка. У ім значыцца:»У баях праявіў сябе смелым і мужным афіцэрам. У перыяд знаходжання палка ў абароне, вялікую ўвагу надаваў умацаванню баявых пазіцый, пастаянна вучыў асабовы састаў роты. У выніку яна была добра падрыхтавана да наступальных баёў.


21 студзеня 1945 года, пры наступленні, Перагуд пад моцным агнём праціўніка выбіў немцаў з першай і другой траншэй. Фашысты пайшлі ў контратаку пры падтрымцы танкаў. Поспеху яна не мела – была падаўлена, адзін танк падбіты, знішчана да 70 фашыстаў. Пры чарговым наступленні Перагуд смела атакаваў мінамётную роту праціўніка, у выніку чаго захапіў 6 мінамётаў, знішчыў іх баявыя разлікі.


За выдатныя баявыя дзеянні падраздзялення, якое, нягледзячы на ўпартае супраціўленне праціўніка, атрымала перамогу над ворагам, што ў выніку аказала рашаючы ўплыў на спрыяльны зыход аперацыі, дастойны ордэна Чырвонага Сцяга. Камандзір 118-га стралковага палка падпалкоўнік Волкаў; начальнік штаба 11-га стралковага палка маёр Чубчыкаў. 26 студзеня 1945 года».


Атрымаць сваю першую баявую ўзнагароду Ц. В. Перагуду, на жаль, было не суджана – ён загінуў 8 лютага 1945 года. Пахаваны паўднёва-заходней мястэчка Айхаран, у 2 кіламетрах ад г. Ландсберг, што ў Германіі.


Вось і ўсе звесткі пра земляка. У біяграфіі ўраджэнца раёна шмат «белых» плямаў. Няма ў распараджэнні аўтара і яго фотаздымка (некаторыя матэрыялы ў рэдакцыю перадаў галоўны захавальнік фондаў раённага гісторыка-краязнаўчага музея С. П. Леаненка, за што мы яму шчыра ўдзячныя). Спадзяёмся, што родныя Ц. В. Перагуда адгукнуцца на гэту публікацыю.



Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *