Рубрика: Наш бешенковичский край

Многообразие фоторабот позволило рассказать о красивых местах, интересных уголках бешенковичского края, архитектурных достопримечательностях и многом другом.

Витебщина занимает первое место в Беларуси по запасам воды. У нас более 2380 озёр, две большие реки (Двина и Днепр) и 240 малых. Уникальная возможность отдохнуть на природе есть и у жителей нашего района, ведь Бешенковиччина также богата «водными артериями».

Как-то мне в руки попала небольшая стопочка фронтовых треугольников – копий писем Мифодия Тихоновича Цветкова жене Зинаиде Макаровне Харкевич. Мужчина был призван на военную службу летом 1944 года, а погиб уже в ноябре. Как вы думаете, о чем они, эти скупые фронтовые строки?

З 20 ліпеня па 8 жніўня на Бешанковіччыне ў чарговы раз праходзіла Асавецкая археалагічная экспедыцыя, якая прысвечана даследаванням унікальнага археалагічнага комплексу неаліту – бронзавага веку на тэрыторыі Беларусі і Усходняй Еўропы – Крывінскага тарфяніка.

Деревня Шуты, что в Островенская сельсовете, удивительное по красоте место. Маленькая деревушка, где из коренных жителей никого не осталось, вытянулась в одну улицу. Здесь летом много сирени, черемухи, есть огромная Липин с дуплом, рядом — красавица-Западная Двина.

У цэнтральнай раённай дзіцячай бібліятэцы прайшла сустрэча школьнікаў з фатографам-краязнаўцам Л. М. Акулёнкам.  Леанід Мікалаевіч – былы фотакарэспандэнт раённай газеты «Зара», таму дзеці з вялікай цікавасцю знаёміліся з яго працамі. А паглядзець сапраўды было на што.

Любоў да роднага краю, веданне яго гісторыі – аснова духоўнай культуры грамадства. З ранняга дзяцінства і да глыбокай старасці чалавек кроўна звязаны са сваёй радзімай.  Яе шлях і лёс – гэта шлях і лёс кожнага з нас. І ўсё жыццё мы спазнаём і адкрываем яе для сябе.Праца над узнаўленнем гісторыі нашага прыдзвінскага краю ў адзін час захапіла, а затым стала справай усяго жыцця Анатоля Вячаслававіча Крачкоўскага – вядомага ў раёне краязнаўцы, дырэктара раённага гісторыка-краязнаўчага музея.

Рэха Вялікай Айчыннай вайны і праз сем дзесяцігоддзяў адгукаецца болем і смуткам у сэрцы беларускага народа. Устанавіць імёны ўсіх невядомых салдат, якія загінулі на ратным полі, каб увекавечыць памяць пра абаронцаў Айчыны, — задача першарадная.

Нялёгкі жыццёвы шлях прыйшлося прайсці простаму сялянскаму хлопцу з вёскі Сініцы Соржыцкага сельсавета Фёдару Цярэнцьевічу Ласякіну. Гэта быў шлях, поўны барацьбы, перамог і паражэнняў.
  Фёдар Ласякін нарадзіўся ў 1893 годзе ў сям’і бедняка-батрака. Але як бы матэрыяльна цяжка ні было Цярэнцію Ласякіну, ён усё ж даў магчымасць сыну прайсці праз першы «ўніверсітэт» – скончыць царкоўна-прыходскую школу ў вёсцы Соржыца.

В 1891 году умер бездетный и последний в своём роду граф Михаил Иринеевич Хребтович. Бешенковичи и другие владения в Белоруссии перешли к его племяннику Михаилу Аполлинарьевичу Бутеневу. Именным Высочайшим указом от 09.06.1893 г. ему было позволено принять фамилию и титул графа Хребтовича с присоединением фамилии Бутенева.